DE ECHOPUT aan de AMERSFOORTSEWEG in APELDOORN

De Echoput ligt enkele km 
links van Paleis Het Loo

Deze keer iets over de Echoput te Apeldoorn.

Tot ongeveer 1965 was deze waterput met een mooie echo een toeristische trekker van belang. Volle bussen stopten er, schoolreisjes werden er naar toe gemaakt.
Er was een gids aanwezig voor de uitleg en voor wat men in de put voor tekst of woorden mocht roepen.
Dat alles is nu voorbij, de put ligt er stilletjes bij.

De put zelf staat in een stenen huisje, dat gesloten en alleen bij speciale gelegenheden toegankelijk is. 
Het huisje is zelf ziet er goed uit, er staan wat aanwijsborden bij.
Aan de voorkant staat een groot borstbeeld van Lodewijk Napoleon, op wiens last de put gegraven is. Ook dat beeld ziet er verzorgd uit.

Als je je omdraait, zie je het (opnieuw opgebouwde) restaurant / hotel
De Echoput. Chique en vooral duur!
 
Bekijk verder de foto's hieronder, die ik begin april 2023 maakte.

              

                 

                  

                        

                       

Interessant is ook het tweede borstbeeld van Lodewijk Napoleon in Apeldoorn.
Het staat in een flat, die de Lodewijk veste heet. En die flat ligt weer aan de Koning Lodewijklaan. In de entree staat een mooi beeld van deze koning.

Wie het heeft geplaatst, weet ik niet.

                                  

Langs deze flat loopt het vroegere spoorlijntracé van het zgn. Koningslijntje, een aftakking van de spoorlijn Amersfoort-Apeldoorn, dat vroeger langs de stad naar Paleis Het Loo liep. Speciaal voor de Koninklijke familie met voor Het Loo een eigen station. Er is na koningin Wilhelmina niet veel meer gebruik van gemaakt. De lijn is na 1972 opgebroken, dat heb ik met eigen ogen gezien. Alles verkocht aan een sjeik in Arabië, zei men destijds. Na enige jaren lagen de rails onder het zand en ze zijn nooit mee boven gekomen.

Hier een artikeltje en een foto van het Koningslijntje:

•                                     
  Spoorwachtershuisje

Al vanaf de aanleg van de oosterspoorlijn tussen Amersfoort en Zutphen in 1870 ijverde koning Willem III voor een station niet te ver van Het Loo zodat er een directe treinverbinding tussen zijn paleis en Den Haag zou zijn. Het station van Apeldoorn kwam echter ten zuiden van het toenmalige dorp te liggen en kwam daarmee aan de koninklijke wensen onvoldoende tegemoet.
Daarom werd er in 1876 een aftakking gemaakt; een 'Koningslijn' die vanaf de oosterspoorlijn liep naar station Het Loo, dat inmiddels is verdwenen.

Mede op initiatief van projectontwikkelaar H.C. van der Houven van Oordt, werd de Koningslijn in 1887 doorgetrokken naar Hattem, waarna hij de bijnaam Baronnenlijn kreeg.

In de jaren van koning Willem III en Koningin Wilhelmina werd de Koningslijn regelmatig royaal benut. Buitenlandse gasten werden per trein praktisch voor de deur van het paleis afgezet en nadat koning Willem III in 1890 op Paleis het Loo zijn laatste adem uitblies, werd zijn opgebaarde lichaam met de koninklijke trein naar Den Haag vervoerd.

De Koningslijn raakte in onbruik na de abdicatie van Koningin Wilhelmina in 1948. Ook het personenvervoer tussen Apeldoorn en Hattem/ Zwolle werd in die jaren gestaakt. Uiteindelijk, nadat in 1972 ook het goederenvervoer ophield, stond niets een sloop van de spoorlijn nog in de weg. In het Apeldoornse straataanzicht is het baanvlak van de Koningslijn echter nog goed terug te zien, onder andere op de Koning Lodewijklaan, met zijn brede middenberm. Ook zijn hier twee spoorwachtershuisjes, ter hoogte van de Asselsestraat en ter hoogte van de Soerenseweg, bewaard gebleven.

Station Het Loo

EEN KLEINE EVOLUTIE

Een aantal mensen heeft een visitekaartje.
Veelal bedrijfsmatig, soms privé.

Ook ik heb zo'n kaartje.

Het zijn er (in tijd na elkaar) tot nu toe drie geworden.
De eerste was vijftien jaar geleden: een algemene.
Ontwerp: een aangeboden layout, die me aansprak.
Mijn email-adres en mijn website stonden er op.

De tweede is meer persoonlijk. 

Op de vlakte van Laffrey, ook 'La Prairie de la Rencontre' ('Het veld van de ontmoeting') genoemd staat het standbeeld van Napoleon, dat ik als foto voor dit kaartje gebruikte.
Het was koud toen, op de achtergrond zie je nog de sneeuw!

Hieronder een klein stukje over die gebeurtenis:

LAFFREY
Napoleon passeerde het dorp op 7 maart 1815, tijdens zijn terugkeer van Elba aan het begin van de Honderd Dagen. Op een plaats in Laffrey die nu bekend staat als het "veld van de ontmoeting" (prairie de la Rencontre), werden Napoleon en het handjevol troepen dat hem vergezelde, opgewacht door een bataljon soldaten van het koninklijke 5e Linieregiment, die hem waren komen arresteren, in opdracht van koning Louis XVIII. Napoleon, die zijn mannen achterliet, stelde zich aan de soldaten voor en verklaarde: "Als iemand van jullie zijn keizer wil neerschieten, hier ben ik". De soldaten liepen over naar zijn zaak en riepen "Vive l'Empereur"! Een ruiterstandbeeld van Napoleon door Emmanuel Frémiet, geplaatst op het veld in 1930, herdenkt deze gebeurtenis.

Mijn derde en voorlopig laatste kaartje heb ik pas onlangs aangemaakt. Een ander kaartje was nodig, omdat er voor de websitevermelding een en ander was toegevoegd. Laat je dat weg, dat staat er 'onveilige website' en dat wil ik niet! Tevens zijn de adressen van mijn twee weblogs toegevoegd. Aan de eerste voeg ik geen items meer toe, de tweede weblog is deze, die je nu leest.
Voor wat betreft de vermelding 'MEd' achter mijn naam: het is 'Master of Education'. Deze titel bestaat niet in Nederland, maar wel in het buitenland. De basis is hiervoor mijn ooit behaalde MO-B Pedagogiek, een studie van zeven jaar, die niet meer bestaat, helaas. Dit duurt de huidige jeugd veel te lang! Maar ik heb er in mijn werkzaam leven en ook nog later veel profijt van gehad!
Van dit nieuwe kaartje, dat ik zelf afdruk, heb ik voorlopig nog niet teveel exemplaren aangemaakt. Er kunnen er altijd bij gemaakt worden.
De afbeelding van Napoleon heb ik van een niet nader te noemen boek uit mijn collectie.

De beide eerste kaartjes worden nu niet meer gebruikt.

MUSEUM LOBO in HAVANA

                                    

In januari 2015 maakten mijn vrouw Bartje en ik en een vriendenpaar een 15-daagse busreis door Cuba. Een  prachtig land, maar toen (acht jaar geleden!) nog erg stug. Er was bv. bijna geen internet, fotograferen was niet overal toegestaan. Onze gids, die prima Nederlands sprak, maar nog nooit in Nederland was geweest, was erg dominant: hij begon in de bus 's ochtend om 09.00u. te praten en hield pas rond 12.00u. op.  's Middags hetzelfde liedje. Als je dan tijdens de rit even de ogen dicht deed, maakte hij je boos wakker! Het dagprogramma was ook erg dwingend, een pas naar links of rechts was bijna onmogelijk.

De gids was in een groepje van tien gidsen opgeleid en had van een Nederlander een jaar Nederlands geleerd. Als afsluiting zou deze groep enkele maanden naar Nederland gaan. Koffers gepakt, visa in orde. Maar op het laatste moment ging de reis vanwege politieke reden niet door! Dat vond hij erg jammer, hetgeen ik me kan voorstellen.

Bij de voorbereiding van deze reis had ik gelezen, dat er op Cuba een magnifiek Napoleon-museum was. Maar dat stond natuurlijk niet op het programma!
Met een list wisten wij vieren op de laatste dag van de reis (in Havana) aan de groep te ontsnappen. Ik vertelde hem, dat er een N-museum in Havana was. Dat wist hij niet. Ik stelde hem voor om op verkenning uit te gaan. Dwz. om uit te zoeken of dit museum voor toekomstige toeristen interessant zou zijn om te gaan bezoeken, dan kon hij het aan het reisschema toevoegen (ik wist natuurlijk wel, dat dit niet zo zou zijn!).  
Wij verlieten de groep met een taxi en bezochten het museum. Erg mooi!
De gids hoorde van mij dat dit museum te ver weg lag en voor de gemiddelde toerist niet van belang was. Hij knikte begrijpend!
Bij het afscheid vernamen we dat deze gids een reserve-kapitein in het leger was. Hij had dienst gedaan in Angola (1979-1991), toen Cuba daar de bevrijdingsbeweging met veel troepen kwam versterken. Er gingen in taal 50.000 Cubaanse burgers en 370.000 militairen naar Cuba. Dit was toen ongeveer 5% van de totale Cubaanse bevolking!
Dit alles liep echter op een fiasco uit. Onze gids was nooit buiten Cuba geweest behalve deze ene keer!

Elke zondag werd er militair geoefend. Vandaar zijn dwingende houding naar ons toe, denk ik.

Hieronder een vrij vertaald artikel, aangevuld met enkele eigen stukjes over wat ik daar zag.

MUSEUM LOBO

Nu enkele foto's van mijn hand van dit museum:

De entree zaal

Napoleon

 

Een ronde tafel met Napoleon
en twaalf maarschalken 

      

     

     

                             

     

                          

HOEDEN VAN NAPOLEON

 

Hat of Napoleon Bonaparte worn at the Battle of Waterloo.

(Copyright Deutsches Historisches Museum)

De hoed van Napoleon is een iconisch stukje geschiedenis en wordt vaak afgebeeld in portretten en schilderijen van de beroemde Franse keizer. Het is een zwarte steek met een hoge, puntige top en een brede rand.

De hoed van Napoleon werd in de volksmond de "bicorne" genoemd vanwege de tweeledige vorm van de rand, die aan beide zijden omhoog gekruld was. Het was gemaakt van vilt en was versierd met een lint en een kokarde.
Napoleon droeg deze hoed tijdens veel van zijn belangrijkste militaire campagnes en publieke optredens. Het werd een symbool van zijn macht en leiderschap en was een integraal onderdeel van zijn iconische stijl.
De hoed van Napoleon werd later een belangrijk object in de Franse geschiedenis en cultuur. Het werd een symbool van de Franse revolutie en het Napoleontische tijdperk, en is te zien in veel musea en historische collecties over de hele wereld.

In dit Napoleon Ier tijdschrift trof ik een kort artikel aan over de hoed (bicorne) van Napoleon aan. Er is een schilderij over gemaakt: 'Napoleon en neuf chapeaux', door de schilder Charles Auguste Steuben. Naar aanleiding van dit artikel ben ik gaan zoeken naar informatie over deze hoeden.

Castorén is de Franse term voor "bever". Castoren hoeden zijn gemaakt van bevervilt, een materiaal dat wordt geproduceerd door de haren van de bever te verwerken tot een dicht, duurzaam en waterafstotend vilt. Het proces om bevervilt te maken is complex en omvat onder andere het schoonmaken en borstelen van de haren, het vormen van het vilt met stoom en het snijden en afwerken van de hoed.

Bevervilt was een zeer populair materiaal voor hoeden in de 18e en 19e eeuw vanwege de duurzaamheid en waterafstotende eigenschappen. Het werd ook beschouwd als een luxueus materiaal en werd vaak gebruikt voor hoeden van hogere kwaliteit en hogere prijsklasse.

Tegenwoordig worden bevervilt hoeden minder vaak geproduceerd en zijn ze meestal duurder dan hoeden van synthetische materialen. Bever vilt wordt echter nog steeds gewaardeerd vanwege de duurzaamheid en de uitstraling van kwaliteit en luxe.

Een tweetal interessante artikelen over deze hoeden:

HOED VAN NAPOLEON 1


HOED VAN NAPOLEON 2

In dit laatste artikel worden ook de huidige (2022) prijzen van zijn hoed genoemd.

Die liegen er niet om!

Zelfs heb ik één keer zo'n hoed in handen gehad.
Dat was in 2009 toen ik Sint-Helena bezocht.
Het woonhuis van Napoleon was toen al lange tijd een museum.

Maar er kwamen niet veel mensen. (Er was toen nog geen vliegveld.)
Ik ben er drie keer geweest. De eerste keer om foto's te maken, de tweede keer om te filmen en de derde keer om alles nog eens in mij op te nemen.
Het viel mij toen op dat er in dit museum geen enkele bewakingscamera te zien was.
Daarbij was ik de enige bezoeker op dat moment, ik mocht er zonder gids zelfstandig in, waarschijnlijk omdat ze me al een beetje kenden.
Toen ik in de slaapkamer van Napoleon kwam, lag daar op een soort canapé zijn oude kolonelsjas en een Napoleonhoed. De jas en hoed heb ik even aangeraakt, ik durfde de hoed niet op zetten uit eerbied voor de Keizer!

Hieronder een foto van jas en hoed: